Ο χρόνος σταματά και οι μνήμες ζωντανεύουν…βρίσκομαι 10,12 χρόνια πριν, σε μία αίθουσα διδασκαλίας και προσπαθώ να δείξω στους μαθητές μου ότι δε μαθαίνω μια γλώσσα, για να πιστοποιήσω τη γνώση της μονάχα…Η κάθε γλώσσα είναι μια διαφορετική θέαση του κόσμου. Τους δίνω ποιήματα άγγλων συγγραφέων και κάνουμε projects…μιλάμε…αισθανόμαστε…Έστω και ένας, μία να εμπνευστεί, να γίνει ο δάσκαλος γέφυρα, έχει εκπληρωθεί ο ρόλος του. Ένας μικρός ακούει, ένας μικρός “διψάει” να μάθει, ένας μικρός σπουδάζει αγγλική φιλολογία, μεταπτυχιακό, οσονούπω διδακτορικό… και ξεπερνά και μένα και τη Βαγγελίτσα που ήταν η πρώτη δασκάλα που του έμαθε πού μπαίνει το μπαστουνάκι στο b και στο d…Αυτός ο υπέροχος πιτσιρικάς, ο σημερινός άξιος συνάδελφος, έρχεται σήμερα και εγκαινιάζει τη Λέσχη Λογοτεχνίας στο σχολείο μας! Με έναν ταλαντούχο τρόπο, καθηλώνει τους μαθητές και εμάς μαζί! Μία μοναδική, διαδραστική παρουσίαση, όπου οι μαθητές δεν ήταν παθητικοί δέκτες πληροφοριών, αλλά ενεργά μέλη μιας ενδιαφέρουσας συζήτησης για τη λογοτεχνία, για την τέχνη, για τη ζωή την ίδια! Πόσο χαρούμενες αισθανόμαστε για αυτό το καινούργιο μας εγχείρημα όσον αφορά τη Λέσχη Λογοτεχνίας & πόσο, μα πόσο περήφανες, για σένα Βασίλη μας, που σήμερα έγινες εσύ ο δάσκαλός μας και εμείς οι μαθήτριές σου! Τιμή μας…Σε ευχαριστούμε, όπως ευχαριστούμε και όλα τα μαθητούδια που θέλησαν να γίνουν μέλη αυτής της λέσχης! Όποιος άλλος επιθυμεί να μπει σε αυτήν τη ξεχωριστή παρέα, μπορεί να ζητήσει πληροφορίες από τη γραμματεία. “Τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμη”, λέει ο ποιητής…Προλαβαίνετε!!! 
